Smok Karpiożer Raz się w Krakowie straszna rzecz stała - Smok tam zamieszkał, gdzie smocza skała. Często porywał przepiękną pannę, Potem ją łykał jak kaszkę mannę. Łzy więc się lały w mieście Krakowie, Jak smoka zabić, czy ktoś podpowie? Król już wyznaczył wielką nagrodę - srebra i złota pełną komodę. Niejeden śmiałek walcząc ze smokiem, Ginął w męczarniach, nim mrugnął okiem. Trzystu rycerzy życie straciło, - Wstrętne smoczysko jednak wciąż żyło. Kiedyś do króla przybył Dratewka - szewczyk młodziutki i dusza krewka, Wykrzyknął: "Panie, zabić wypada Tego zabójcę spod skały, gada. Potrzebne będą mi tylko karpie, Które położę przy smoczej skarpie. Do środka karpi zaszyję siarkę, Która brzuszysko smoka rozszarpie. "Karpie?" - zdziwiony król się zapyta, "Chyba barana, co ma kopyta!" Na to Dratewka - "Nie tędy droga, Karpie być muszą, gdy taka trwoga. Smok ten zajada barany tłuste, Czasem bigosik, czyli kapustę, A w piątki zrzuca nadmiary sadła - Dołącza karpie do swego jadła" Król więc ze stawów koło Zatora, Kazał nałapać karpi pół wora, Dratewka siarki mocnej im zadał, Podrzucił ryby pod jamę gada. Smok pożarł danie już w trzy minuty, A w chwilę potem padł, był otruty. Cieszył się Szewczyk, Kraków calutki - smoka pokonał chłopiec malutki. Wtedy tradycja piękna powstała - karpie je Kraków i Polska cała. Gdy człowiek karpia przed sobą zoczy, To mu apetyt przychodzi smoooooczy. Smocza wyliczanka Smok w Krakowie je kapustę, Czasem też barany tłuste, W piątki dietę zaś stosuje - mnóstwa karpi potrzebuje.