Krakowski Lajkonik Płynie Wisła, rzek królowa, Od gór, aż do morza. Może by ją dziś wieczorem Trochę zaczarować? Niech przemówi ludzkim głosem Niech nam coś opowie - Co widziała wieki temu W królewskim Krakowie. Wisła wtedy zabulgocze, Prychnie wodną pianą I opowie, jak to było Kiedyś wcześnie rano: "Nad mym brzegiem, przy olszynie Węgle się żarzyły, Na nich brzany, leszcze, karpie, Wolno się smażyły. Przy ognisku trzej flisacy I dziewczynka mała. To Idalia, która oczy Jak węgielki miała. Nagle strach się odmalował Na dziecięcej twarzy Bo za rzeką na konikach Stanęli Tatarzy. To wrogowie są śmiertelni, Co Polskę rabują, Trzeba szybko ostrzec Kraków, Niech szable szykują. Wnet złapano złych Tatarów I radość nastała, A Idalia w strój Tatarów Szybko się przebrała. Oczy czarne, włosy krucze, I czapka szpiczasta, Tak wjechała na koniku, Idalia do miasta. Od tej pory każdej wiosny Jeździec wraz z konikiem Do Krakowa wciąż przybywa - Zwany Lajkonikiem. Wyliczanka Laj, koniku, laj, laj, Poprzez cały kraj, kraj Tam się żytko rodzi, Gdzie lajkonik chodzi...