Mikuś Kopernik Pięćset lat temu, nad brzegiem Wisły, Gdzie Mikuś mieszkał z rodziną, Stał sobie Toruń, gród urodziwy, Co z pysznych pierników słynął. Znany z kościołów wielkich ceglanych, Z kamienic, no i z ratusza. Przez wieki serca kupców, wędrowców Urodą swoją poruszał. Razu pewnego, porą jesienną, Gdy księżyc srebrzysty świecił Mikuś wraz z bratem na strych pobiegli, A z nimi reszta dzieci. - Ależ dziś gwiazdy świecą jaśniutko! - Wołały wszystkie chórem. - Patrzcie, tam gwiazda spada złocista, Do Wisły, tuz za murem. Jest na południu gwiazdozbiór rybek - Mikuś pochwalił się wiedzą. - Kto zgadnie jakie są ryby w gwiazdach I czemu na niebie siedzą? Może szczupaki albo jesiotry, Karpie, czy węgorzyce? Tak próbowała reszta rodzeństwa Rozwiązać tajemnice. Zaś Mikuś dumny tak opowiadał To, co pamiętał z lekcji, Że w gwiazdach siedzą w ryby zaklęci Bogowie dawnej Grecji. Po latach wielu z chłopca Mikusia, Wyrósł astronom Kopernik On dzięki nauce i swym odkryciom Słynniejszy jest niż piernik. Każdy z nas może poszerzać wiedzę, Rozwijać swe zdolności, Aby mądrością, tak jak Mikołaj Służyć całej ludzkości. Wyliczanka Krążą wysoko gwiazdy po niebie, Muszę ich złapać kilka dla siebie Raz, dwa , trzy - swoja gwiazdę łap też Ty!